Szarlatanka

Akcja rozgrywa się w zapomnianej przez świat wsi Przypadce. Życie mieszkańców jest wypełnione rutyną wiejskich prac, których siłą napędową są kobiety. Jedna z nich, Lusia, jest szczególnie pracowita – nie tylko sama zajmuje się gospodarką, ale też opiekuje się sparaliżowanym mężem Giedyminem, przygotowuje potrawy, które potem rozdaje sąsiadom, niesie pociechę ich dzieciom, kiedy tego potrzebują. Lusię wszyscy lubią, bo nigdy nie odmawia pomocy, jest uprzejma i ciepła. Nikt nie wie, że w środku Lusia nosi smutek, gniew i poczucie zdrady. Nie wie tego nawet sama Lusia – głęboko zepchnęła te uczucia i już o nich zapomniała. Tylko czasem czuje w ciele dziwne napięcie, ból w członkach i mówi sobie, że to ze starości. Lekarstwem na to jest przyjaźń z Agatą, miejscową znachorką, która potrafi ulżyć przy pomocy ziołowych specyfików, ale i samą swoją obecnością. Dlatego Lusia wpada w rozpacz, kiedy pewnego dnia Agata znika…

„Szarlatanka” to powieść o tym, że zarówno pojedynczy człowiek, jak i całe społeczności nie zdołają uciec od trudnej przeszłości. To, co nie zostało otwarcie powiedziane, a czasem wykrzyczane, objawia się chorobami ciała, nieuzasadnionymi wybuchami złości czy depresja.

Pozornie wydaje się, że opowieść jest zbudowana wokół postaci Agaty, ale moim zdaniem główną bohaterką jest Lusia. Autorka skrzętnie kamufluje ten fakt wątkiem o tajemniczym zaginięciu znachorki, ale nawet listy, które ta pisała do córki, opisują tło dawnego i obecnego życia Lusi. Jest ona „schowana” za głównym teatrem wydarzeń, tak jak jej głębokie rany i trudne emocje są ukryte pod płaszczykiem dobrotliwości i uległego milczenia. Do tego przecież od pokoleń usposabiane są kobiety: „bądź miła, grzeczna i milcz”.

Niewiele jest w tej powieści magii, więc dla fanek ostrego fantasy będzie ona rozczarowująca. Mnie nie zawiodła, bo jest w niej dużo rozważań psychologicznych, a od ludzkiej psychiki do czarów nie jest znowu tak daleko…